Jurek !
Twoją książkę przeczytałem „jednym tchem” pomijając wszystkie dzienne obowiązki, również te związane z prowadzeniem działalności zawodowej. To fascynujący opis, wyjątkowo realistyczny stanowiący prawdziwy dokument naszej młodości która wyglądała właśnie tak jak ją opisałeś. Coś wspaniałego !
Podziwiam również niezwykłą pamięć i dawno zapomniane detale codziennego życia jakie opisałeś wyjątkowo trafnie, z poczuciem humoru i bardzo fajnym komentarzem. Podziwiam twój talent literacki – i tego nie traktuj jako komplement – bo go po prostu masz ! Nie zaniechaj tego pisania, czekam niecierpliwie na dalsze twoje wydania „dla dorosłych”.
Nie sposób jednak bym nie odniósł się do incydentu z łukiem jakiego byłem sprawcą, a który opisałeś na stronie 79 w rozdziale „Podwórko”. Tak w istocie było. Zapamiętałem to traumatyczne zdarzenie z niewielką różnicą w odniesieniu do twego opisu, otóż wydaje mi się, że istotnie majstrowałeś coś przy rowerze ale poszedłeś na chwilę do domu (może po jakąś część czy narzędzie) i wychodziłeś z klatki schodowej dokładnie w chwili, gdy wypuszczona przeze mnie pionowo do góry strzała zmieniła grawitacyjnie trajektorię, którą bacznie obserwowałem i pędziła prosto w dół właśnie w chwili gdy otworzyłeś drzwi i stałeś już przed klatką na chodniku. Wtedy właśnie krzyknąłem przerażony: „Jurek Uważaj !” Ale było już za późno… Reszta się zgadza, moja mama widział to również i zareagowała, jak opisałeś. Szydełko do haftowania, które przytwierdziłem do strzały nitką „zwędziłem” mojej babci z przybornika do szycia zaś łuk nie był mojej roboty, tylko został zakupiony w składnicy harcerskiej i nazywał się „mały bizon”. Był wykonany z elastycznego drewna chyba jesionowego… na moje nieszczęście, bo gdy mój ojciec wrócił z pracy wkrótce po tym makabrycznym incydencie to połamał tenże łuk na moim tyłku tak, że mój biedny tyłek i część pleców przypominał ubarwienie tygrysa – na co sobie bezwzględnie zasłużyłem, nie ma co…
Wiesz – tak między nami: gdyby coś takiego zdarzyło się w jednym z cywilizowanych krajów Europy lub w USA, to moi rodzice musieliby wypłacić Ci spore odszkodowanie, zaś ja sam na pewnie byłbym objęty dozorem kuratora sądowego, lub czegoś w tym rodzaju, lanie od ojca by nie wystarczyło, choć to ostatnie pamiętam do dziś. Podobnie jak Ty, nie byłem karany zbyt często prze ojca w taki sposób, ta sytuacja była jednak wyjątkowa. Co by było, gdybyś wyszedł chwilę wcześniej, lub później ? Strach pomyśleć… Przecież mogłem pozbawić Cię nie tylko oka, ale też życia… do dziś o tym myślę a twoja książka z cudowną dedykacją przypomniała mi o tym. Pomimo, że jak pamiętam chyba nazajutrz przyszedłem w towarzystwie mojej mamy do Was, aby Cię przeprosić – to proszę Cię ponownie: „Wybacz mi moją głupotę”… Nie zapomnę również spojrzenia twojej mamy tego dnia, każdorazowo gdy mówiłem jej „dzień dobry” gdy mijaliśmy się – miałem to poczucie krzywdy jaką wyrządziłem. Sypię głowę popiołem.
Jeśli pozwolisz, odniosę się do jeszcze jednej rzeczy:
Otóż dzieli nas różnica pięciu lat – dziś to nic szczególnego, ale wówczas to był kosmos. Gdy Ty przeszedłeś właśnie do szóstej klasy, ja dopiero zaczynałem moją przygodę ze szkołą. Ta różnica w tamtym czasie była o tyle istotna, że twoje otoczenie postrzegało nas, jako „gówniarzy” z którymi nie watro się zadawać. My przeciwnie, patrzyliśmy na was z podziwem i próbowaliśmy was naśladować. Byliście wzorcem niedoścignionym w każdym aspekcie: sposobu ubierania się, sposobu mówienia, zachowania i wszystkich innych aspektów egzystencji. Podziwialiśmy was. Pamiętam wasz występ w ogródku jordanowskim. Staliśmy z Jackiem B (twoim sąsiadem z naprzeciw) tuż za płotem przy śmietniku bloku 16 i oglądaliśmy występ waszego zespołu „Fantom”. Do dziś pamiętam wasze wykonanie piosenki „Jak wędrowne ptaki” Czerwonych Gitar. Wówczas jeszcze, nie znałem wykonu oryginalnego – usłyszałem go wtedy pierwszy raz granego właśnie przez was. To zdarzenie i to wykonanie wpłynęło na moje całe życie ! Mówię poważnie. Byłem zachwycony. Aranż i brzmienie jakie uzyskaliście, oraz pasja z jaką wówczas graliście spowodowała, że tak bardzo zapragnąłem zostać muzykiem i grać w zespole podobnie jak wy, to zaowocowało. Poszedłem w wasze ślady. Już wtedy uczyłem się gry na fortepianie i grałem ze słuchu podziwiane piosenki typu „Dom wschodzącego słońca” albo utwory Skaldów. Dwa lata później założyliśmy nasz pierwszy zespół w którym najpierw grałem jak Ty na perkusji, a potem gdy pan Czech zakupił NRD-owskie organy „Weltmeister” grałem na tych organach w MDK na oś. Szkolnym. Wystąpiliśmy kilkanaście razy, nawet dwukrotnie w Teatrze Ludowym. Graliśmy na zabawach szkolnych i różnych festynach które opisywałeś. Potem już w szkole średniej grałem dalej z kolegami z Krakowa na ulicy Krowoderskiej w tamtejszym MDK-u. Tam właśnie poznałem braci Ścierańskich i Ryśka Styłę. Graliśmy bluesy oraz własne wykonania ulubionych utworów rockowych. Wówczas otrzymałem moją pierwszą w życiu nagrodę na festiwalu „Wrocłwski Maj” dla najlepszego instrumentalisty za solówkę w piosence Alibabek którą wykonaliśmy w składzie chyba 6-cio osobowym (tytułu nie pamiętam, ale był to udany cover z solówką fortepianową). Gdy dostałem się na studia na wydz. Architektury naszej Politechniki okazało się, że istnieje tam klub „EXPO” założony przez Janka Kantego i Marka Grechutę. Stało tam pianino. Grałem na każdej przerwie a potem zostałem szefem tego klubu (miałem roczny urlop dziekański) no i jazz zagościł tam na stałe. Co sobotę był jamm poprzedzony koncertem znanych muzyków nie tylko z Polski. Poznałem wtedy Tomka Stańkę, Zbigniewa Namysłowskiego, Adzika Sendeckiego, Jasia Muniaka, Janusza Grzywacza i Marka Stryszowskiego – z „Laborką” w której grali wtedy obaj Ścierańscy. Wtedy właśnie był to chyba rok 1978 pojechaliśmy razem z „Laborką” na letnie warsztaty jazzowe do Chodzieży. Trafiłem do klasy Sławka Kulpowicza. Potem w latach 80-tych grałem już i nagrywałem muzykę do filmów w zespole Krzysztofa Suchodolskiego w towarzystwie takich muzyków jak właśnie bracia Ścierańscy (Krzysiek i Paweł) Marek Podkanowicz (viol), Mariusz Pędziałek (eng.horn, obój), Krzysztof Wierzchoń (git.acust), Andrzej Popiel „Puntek” perkusja, Andrzej Mrowiec(perkusja), Rysiek Styła (git) Wojtek Bobrowski (git.bas) i inni których wszystkich nie pamiętam.
Potem jak wiesz wyjechałem na emigrację do Francji do Paryża i umiejętność gry na fortepianie okazała się kluczowa i zbawienna. Grałem w knajpach i klubach z bardzo wieloma muzykami z różnych krajów – nagrałem jako klawiszowiec dwie płyty - a wszystko to dzięki Tobie ! no i waszemu zespołowi FANTOM – i to jest szczera prawda, jak jedno wykonanie na górce w ogródku jordanowskim może zmienić czyjeś życie dlatego, że wrażliwość i talent jednych spotyka się z wrażliwością i sercem słuchacza… Zespół FANTOM i twoja osoba (bo zawsze Cię podziwiałem) wyznaczył mi istotny cel w życiu. To fakt niezaprzeczalny i jestem tego absolutnie pewien. Cieszę się, że będziemy mogli razem zagrać – to będzie zaszczyt dla mnie.
Serdeczności !
                                                                                                                                                  WOJTEK   BARSZCZ ( twój kolega z podwórka „łukowy oprawca”).